“විශ්වාසය”...
අහලා පුරුදුද? අමුතුද? මට නන් එහෙමයි... ඇත්තටම මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත ලස්සන වෙන්නත්... ජීවිත
වලට වචනයේ පරිසමාප්තාර්ථයෙන්ම කෙල වෙන්නත් මේ වචනේ හේතු වෙනවා... තේරුනේ නැද්ද? හරි එහෙනන්, මෙහෙම හිතන්නකෝ වැරදි මනුස්සයෙක් විශ්වාස කලොත්... දැන් තේරුනාද?
එකම එක විස්වාසයයි... හැබැයි එතකොට වෙන්න ඕන ඔක්කොම වෙන්න පුලුවන්...
පවුල
කියන සංකල්පය අපිට අලුත් දෙයක් නෙවේ... ඒක අපිට උපන්න දා ඉදන් හරිම සමීපයි...
විශ්වාසය අස්සට පවුලක් ගලප ගත්තේ ඇයි කියලා හිතුවද? මෙහෙමයි... පවුලක් කියන්නේ ප්‍රධාන ස්තම්භ කිහිපයක් උඩ නිර්මාණය වුන
දෙයක්... ඒ එක කුළුනක් හරි බිදුනොත් පවුල කියන සංකල්පයට නැගී හිදින්න බැරි
වෙනවා...
ඒ
අතරට එන පළවෙනි එක තමයි “ආදරේ” නැත්නන් LOVE කියන්නේ, දෙක “විශ්වාසය” නැත්නන් TRUST,
තුන “අවංකභාවය” නැත්නන් FAITHFULNESS, අන්තිම
එක “සමාවදීම” නැත්නන් FORGIVENESS...
මම
මේක මනෝවිද්‍යාව පැත්තෙන්වත් දර්ශණවාදය පැත්තෙන්වත් විග්‍රහ කරන්න ගියේ නෑ...
හේතුව මම ඒ පැත්ත ගැන දන්නේ නෑ... හැබැයි මම මේ 4 මත පවුලක් රැදවිලා තියෙන බව හොදටම දන්නවා...
අපි
දේකට ආදරේ නැත්නන් ඒ දෙය විස්වාස කරන්න කලින් සිය දහස් වතාවක් හිතනවා... හොයලා
බලනවා... ඒ වගේම අපි ඒ දේට ආදරෙයි නන් ඒක විස්වාස කරන්න එක තප්පරයක් වත් හිතන්නේ
නෑ...
විස්වාස
කරන්නේ නැත්නන් ඒ කෙනා එක්ක අවංක වෙන්න කලින් සිය දහස් ගුණයක් හිතනවා... හිතේ තියන
දේ කියනවද? කියන්න ඕනේද? කිව්වොත් මේක වැරදි පැත්තට යයිද? මේවා එතකොට එන ඉතාම සුළු
ප්‍රශ්ණ...
"Everyone
deserves a second chance but not for the same mistake" මේකෙ
අග කෑල්ල අයින් කලොත් ඇත්තටම හැම කෙනෙක්ටම දෙවනි අවස්ථාවක් හිමි විය යුතුයි...
හැබැයි හැමවෙලේම ඒක ලැබෙන්නේ නෑ... පවුල ඇතුලෙන් වෙනස් වෙන්නේ අන්න එතනින්... ඒක
අපට අපේ වැරදි හදාගන්නකන් අපට අවස්ථා දෙනවා... ඒක එක පාරක් නෙවේ... දෙපාරක්
නෙවේ... හැට පාරක් වුනත් අපට ඒ අවස්ථාව දෙනවා... ඇයි ඒ? ඒ
මිනිස්සුන්ට ඔලුවේ අමාරුවද?
සමහර
වෙලාවට අපට පලු යන්න බනිනවා... ගුටිත් කන්න වෙනවා... අපේ හිතේ එතකොට ඒක කරන්න
නිතැතින්ම බයක් එනවා... හැබැයි... සමහර වෙලාවට කරන ලොකු වැරදි වලට ගෙදරින් වචනයක්
කියන්නේ නෑ... වෙලාවකට අපේ තියෙන guilty ගතිය නැති කරගන්න බනින එක හොදයි කියලා හිතෙනවා... ඒත් අපි ගැන හිතලා
එහෙම තීරණ පවුලෙන් අරගන්නවා... තේරෙන්න කිව්වොත්... තාත්තගේ වාහනේ දීලා අයියයි
මමයි යනකොට ඒක හප්ප ගත්තොත් තාත්තා අපට මේ වෙනකන් බැනලා නෑ... වචනයක් දෙකක්
කියයි... එතනින් එච්චරයි... වෙන මොකුත් කියන්නේ නෑ... “පාරේ පරිස්සමෙන් යන්න...”
ඒක තමා කියන ලොකුම දේ... අම්මා තමා යටින් අපිට බයින්නේ... තාත්තට නෑහෙන ගානට අපට
කරපු වැරැද්දට බනිනවා... හැබැයි එතනදී තාත්තා මොකුත් නොකිව්ව එක; අම්මා කොච්චර
බැන්නත් හරි යන්නේ නෑ... හැබැයි අපි අර කල දේ එක්ක එන වරදකාරී බව තමා ඔක්කොටම
හපන්... හුස්ම ගන්න බෑ... හිර වෙනවා වගේ... එතකොට ආයේ තාත්තා වාහනේ දෙන්නේ නැද්ද?
විස්වාස කරපං... අපේ තාත්තා දෙනවා.. පරිස්සමෙන් ගිහින් එන්න
කියලා ඔලුව අතගාලා කියන ගමන් දෙන්නේ... අන්න ඒක තමා විශ්වාසය කියන්නේ...
අපි
අපේ පවුලට ගොඩක් ආදරෙයි... ඒ අතරින් අම්මා තාත්තා තමයි ඉස්සරහින්ම ඉන්නේ... ඔයාලා
කිසිම අත්භූත දෙයක් විස්වාස කරන කෙනෙක් නොවුනත් (හරියට ඔය කේන්දරේ... දේව සංකල්ප
වගේ ඒවා...) පවුලේ කෙනෙක්ට කරදරයක් වුනොත් ඔයාලා වදින්නේ නැති දෙයියෙක් නෑ...
යන්නේ නැති පන්සලක් පල්ලියක් කෝවිලක් නෑ... මෙච්චර කල් විස්වාස නොකරපු,
විස්වාස කරන්න හැට පාරක් හිතපු දෙයක් ක්ෂණිකයෙන් ඔයාලගේ ලොකුම
විස්වාසය වෙනවා... ආදරේට ඒ වගේ දේවල් කරන්න පුලුවන්... ආදරේට පුලුවන් මහ ඉක්මනින්
විශ්වාසයක් කෙනෙක්ගේ හදවතේ ඇති කරන්න...
ඒකයි
මම කිව්වේ මේ විස්වාසය කියන්නේ හරි අමුතු සංකල්පයක්... සමහර වෙලාවට ඔය විස්වාසය
නිසා මිනිස්සු නොකරන දෙයක් නෑ... ඇත්තටම ජීවිතේ කියන්නේ ආදරය මත පදනම් වුනු දෙයක්
කියනවට වඩා ඒක විස්වාසය මත පදනම් වුනු දෙයක් කියලා කියනවනන් ඇත්තටම ඒක පිළිගන්න
පුලුවන්... අපි දෙයක් කරන්නේ, අපි දෙයක් හිතන්නේ අපි විස්වාස කරන අය වෙනුවෙන්...
අපි විස්වාසය තිබ්බ අය අපි වෙනුවෙන් දෙයක් කරන්නේ එයාලත් පෙරළා අපට ඒ විස්වාසයම
ආයේ දෙන නිසා... විස්වාසයක් කියන්නේ මිනිහෙක්ගේ හිතේ හදන්න හරිම අමාරු දෙයක්...
හැබැයි ඒ විස්වාසේ හැදුවොත් ඒක කඩන්න හරිම ලේසියි... ඒක නිසානේ අපේ පැරැන්ණෝ
කියන්නේ "විස්වාසය කියන්නේ වීදුරුවක්" කියලා... කැඩුවොත් ආයේ හදන්න
අමාරුයි... හැබැයි මම විස්වාස කරනවා විස්වාසය කියන්නේ කැඩුනොත් හදන්න "අමාරු"
දෙයක් මිසක් "බැරි" දෙයක් නෙවේ... ඒ නිසා විස්වාසය බිද ගන්න කලින් ඒ
කෙනාට "benefit
of doubt" එහෙමත් නැතිනම් ඒ කෙනාට අර කිව්ව දෙවනි අවස්ථාවක්
දීලා බලන්න... හැම කෙනෙක්ටම ඒක හිමි විය යුතුයි...
-
අභි_සරා
