අම්මා...

ආදරයේ උල්පත වූ අම්මා...

මා ඔබගේ පුතූ...

උබ මතු බුදු වන දවසේ...

මා රාහුල කුමරුන් සේ...

සෙවන පතා අද මෙන් පැමිණෙන්නෙමි...

සුලැගිල්ලේ එල්ලී...

        

අහලා පුරුදුද... නෑ වගේ නන් කමක් නෑ... මේ ටිකත් කියෝලම සිංදුව අහන්න.

අම්මා කියන්නේ අපට ජීවිතේ හරිම ලඟ, හරීම කිට්ටු, හරිම උණුහුම් වචනයක්... දරුවෙකුට ආදරේ, දයාව, කරුණාව, සෙනෙහස කියන්නේ මොකක්ද කියලා පෙන්වන ප්‍රතිමූර්තිය තමයි අම්මා කියලා කියන්නේ... අපි සාමාන්‍යයෙන් කතා කරන්න ආස මාතෘකා තියනවා ආදරේ කියන්නේ ඒ අතරින් අපි ආසම කරන මාතෘකාවක්... ඒ වගේම තමයි අම්මා කියන්නේ ලියන්න, කියන්න තියෙන ලස්සනම ලස්සන මාතෘකාවක්... ඒ වචනෙත් හරි හැඩයි... අපට කිට්ටුයි...

අපි ඉපදුනු දවසේ ඉදලා අපට මහ ගොඩක් දේවල් කියලා දෙන්නේ අපේ අම්මා... සරලවම උබට කිව්වොත් අපේ පළවෙනි ඉස්කෝලේ අම්මා... ඌරා වගේ හැමතැනම ගාගෙන කනකොට තමාගේ කෑම එක පැත්තකින් තියලා ඔක්කොම පිහලා “ඔහොම කන්නෙපා... මෙහෙම කන්න...” කියලා හරියට කන්න උගන්වනවා... කොල්ලෙක්ට නන් කියනවා අඩුයි “හරියට ඉදගන්න” කියලා... කෙල්ලෝ නන් අම්මාගෙන් මේ කතාව සෑහෙන්න අහගෙන ඇති... කොහේ හරි ගිහින් තැන අමතක වෙලා කකුල් උඩට ගත්තම අනික් මිනිස්සුන්ට නොපෙනෙන්න රවලා බලලා, කේන්තියෙන් දත්මිටි කාගෙන “කකුල් දෙක දාගන්නවා පහලට” කියලා හොරෙන් කියනවා... අපිත් ක්ෂණිකව දාගන්නවා... එතන ඉදන් උබ ජීවිතේ අද කොතැනකම හරි තැනක ලස්සනට ජීවත් වෙනවා නන් උබ මුලින්ම කරන්න ඕනේ උබගේ අම්මට වදින එක... මොකද උබ අද ඔතන ඔහොම ඉන්නේ ඒ මනුස්සයා උබව ඔය විදියට හදපු නිසා...

අපි ජීවිතේ අනන්තවත් වැටෙනවා... කොච්චර වැටෙනවද කිව්වොත් සමහර වෙලාවට අපට අපේ ජීවිතේ එපා වෙන තරමට අපි වැටෙන අවස්ථා නැතුව නොවේ... එතකොට අම්මා කියලා කියන්නේ උබට පිටිපස්සෙන් ඉන්න මහ විසාල හෙවනැල්ලක්... උබට හිරුගේ එලියෙන්වත් කරදරයක් වෙන්නේ නැති වෙන්න ඔයාලගේ වටේ ඉදන් ඔයාලව රකින මහවිසාල ජීවයක් ඒක... උබ වැටෙන වාරයක් ගානේ උබව උස්සලා තියන, උබට වැටෙන්නේ නැතිව ඒ ගමන යන්න පාර හදා දෙන... ඒ හදපු පාරේ ඉන්න සත්තුන්ගෙන් බේරිලා ජීවිතේ ගෙනියන්න ඕනේ විදිය උබට උගන්වන බුද්ධිගෝචර ගුරුවරයෙක් ඔය...

මට අම්මා කියන්නේ මගේ ජීවිතේ කියාගන්න බැරි තරම් මහා විසාල චරිතයක්... වලි යන අවස්ථාද නැතුවම නොවේ... හැබැයි අම්මා ආයේ මොකුත් කියන්න කලින් ගිහින් හතරවටේට ඉඹලා කරලා යාළු කර ගන්නේ අම්මා තරහයි කියන වචනෙටවත් ආස නැති නිසා...

හොදට හිතලා ගන්න ගොන් තීරණයක්, සභාව මැද්දේ කිව්වම දරුවගේ මැටිකම අනික් වුන්ට පේන්නේ නැති වෙන්න කතාව වහලා පස්සේ අපට ටොක්කක් ඇනලා කිව්ව කතාවේ ගොන් කම තේරුම් කරනවා... අසනීප වෙලා “පාන්” කියාගන්න බැරුව ඉන්නකොට මහ පාන්දර තනිපංගලමේ ඕනේ දුරක් දරුවා වෙනුවෙන් එනවා... “අම්මේ කන්න බැරිවුනා...” කියලා දවස් දෙකක් කිව්වම ඊළඟ සතියේ ගෙදර ගිහින් එනකොට බර කරත්ත අදින් ගොන්නු දෙතුන් දෙනෙක්ට උස්සන් එන්න පුලුවන් විදියේ කෑම පුරෝපු බෑග් එකක් ගෙදරින් එලියට බහින්න හදන කොට දෝත් මුදුන් දීලා පිටේ එල්ලනවා... “අරන් ගිහින් කාපන්” කියලා වචනෙන් නොකියා... ඉතින් අරක අරන් වචනෙන් නොකී බර හරකා වෙලා පාරට යන්න හදනකොට තවත් මොනවා හරිත් ගෙනැල්ලා අර බෑග් එකේ ඇගිල්ල ගහන්න තිබ්බ අන්තිම හිලටත් ඔබනවා...

අම්මා කියන කෙනාගේ උගත්කම කියන එක සතපහකට වැඩකට ඇති දෙයක් නෙවේ... මම එහෙම කිව්වේ, උබට කවදාවත් කොහොම ඉගෙන ගත්තත් උබේ අම්මගේ බුද්ධියට ලං වෙන්න බෑ... දන්නවද ඇයි කියලා... මොකද උබ ඩිග්‍රි ගහයි, හැබැයි උබ හොදට හිතලා විය හැකියාව නොහැකියාව එක්ක දන්න ගණන් මේ ලෝකේ පෙරලලා හදලා දෙයක් මෙහෙම කලොත් හරි කියලා; අම්මා එපා කියපු දෙයක් කලොත්, අත්දුටුවයි ප්‍රත්‍යක්ෂයි පුතේ... උබ ඔය කෙලෝ ගන්නයි යන්නේ... උබලම හිතලා බලපං නැද්ද කියලා... උබලටත් ඕම හිසේ කෙස් ගානට වෙලා ඇති...

මම මගේ අම්මට ගොඩක්ම ගරු කරන්න ප්‍රධානම හේතුව තමයි අනිත් අම්මලා එක්ක රැල්ලට නොගිහින් මාව හදපු එක... කොල්ලෝ එක්ක හැදෙන කෙල්ලගේ කොලු කම වැඩියි කියලා ඔයාලා අහලා ඇති... අපරාදේ කියන්න බෑ අයියලා ගැන ඉස්කෝලෙන් බැනුම් අහනවට වඩා එලෝකෝටියක බැනුම් අපේ අම්මා අපේ ඉස්කෝලේ ගුරුවරුන්ගෙන් අහලා ඇති... අයියලා ගැන දවස ගානේ හැම සර් කෙනෙක්ම හොද කියන කොට, මම ඉස්කෝලේ ඇරිලා ආපු ගමන් අම්මා මගෙන් අහන්නේ “අද ඉස්කෝලේ මොකද කලේ...” කියලා... ඒ අහන්නේ මම ඉගෙන ගත්තු දේවල් කියලා මම හිතුවට ඒක අහපු විදිය එක්ක මට පස්සේ තමා තේරුනේ අහන්නේ ඉගෙන ගත්තුවට වඩා අනික් කරපු ජඩ වැඩ ගැන කියලා... ඇත්තනේ අම්මා මූණ දෙන්න එපැයි ආයේ ඉස්කෝලෙට... 

අම්මා කියන්නේ අපට ජීවිතේ හරි ගොඩක් දේවල් කියලා දෙන කෙනෙක්... සමහර වෙලාවට කරන වැඩ එක්ක අපි ගැන සත පහක විස්වාසයක් තියන්න බැරිකොට ඒක කරන්න පුළුවන් කියලා අම්මා තියන විස්වාසයම ඇති අපට ඒ දේ කරන්න... කාගේ ආශිර්වාදය නැති වුනත් අම්මාගේ ආශිර්වාදය එක්ක අපට පනින්න බැරි පිම්මක් නෑ කියන එක මගේ අදහසයි...

ඇත්තටම මට මේක මෙහෙම ලියන්න හිතුනේ, අම්මා අසනීප වුනොත් හරි කොහේ හරි ගියොත් හරි මුළු ගේම පාලු මූසල තැනක් වෙන්න මහ වෙලාවක් යන්නේ නැති නිසා... සමහර වෙලාවට ඔක්කොම බලාගන්න එක, එක පාරම වගකීම වුනොත් අපි වගේ යක්ෂ පැටව් එක්ක අම්මා කොහොම හිටියද කියලා හිතෙනවා... ඒත් ඒ යක්ෂ පැටව් එක්ක හරිම ලස්සනට ගලාගෙන යන්න ජීවත් වෙන්න ආස හිතෙන කතාවක් නිර්මාණය කරන්නේ අම්මා...

අපි කේක් එකක් නිකන් තියනවට වඩා ඒක ලස්සන කරලා පාට පාට වලින් හැඩ කරලා තියනවනන් ආසයි... අම්මා කියන්නේ ඒ වගේ අපේ මෙලෝ රහක් නැති ජීවිතේ පාට කරන ලස්සන ජීවිතයක්...

උබ තාම අම්මට කතා කලේ නැත්නන් ගනින් කෝල් එකක්... කතා කරහන්... පිස්සෙක් වගේ ඔහේ කියෝ කියෝ හිටහන්... උබටම තේරෙයි “අම්මා” උබේ ජීවිතේ උබට ජීවත් වෙන්නෙ කොච්චර ආසා කරවනවද කියලා... අම්මගේ ආදරේ කියන්නේ අන්න ඒක...

ඇත්තම කියන්න මට අම්මා ගැන ලියන්න තව ගොඩක් දේවල් තියනවා... ඒත් මම මේක මෙතනින් නවත්තනවා.. හේතුව එකක් තමයි, මගේ අමු හෑලි උබලා කොහොමත් කියවන්න ආස නෑ.. (ඇරත් දැනටත් හෙනම දිගයි බඩවැල වගේ)... අනික සමහර අම්මා ගැන තියන හැඟීම් වචන කරන්න මටත් වචන නෑ... අම්මා කියන්නේ, අම්මගේ ගුණ කියන්නේ මට එක පෝස්ට් එකකින් ලීයලා ඉවර කරන්න පුලුවන් දෙයක් වත්, උබලට විනාඩි කීපයකින් කියවලා ඉවර කරන්න පුලුවන් දෙයක්වත් නෙවේ... ඒ නිසා හොදට මතක තියා ගනින් අම්මා කියන චරිතෙට උබ කොච්චර සැලකුවත් මදි...

ෂුවර් ද?

“විශ්වාසය”... අහලා පුරුදුද? අමුතුද? මට නන් එහෙමයි... ඇත්තටම මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත ලස්සන වෙන්නත්... ජීවිත වලට වචනයේ පරිසමාප්තාර්ථයෙන්ම කෙල වෙන්නත් මේ වචනේ හේතු වෙනවා... තේරුනේ නැද්ද? හරි එහෙනන්, මෙහෙම හිතන්නකෝ වැරදි මනුස්සයෙක් විශ්වාස කලොත්... දැන් තේරුනාද? එකම එක විස්වාසයයි... හැබැයි එතකොට වෙන්න ඕන ඔක්කොම වෙන්න පුලුවන්...

පවුල කියන සංකල්පය අපිට අලුත් දෙයක් නෙවේ... ඒක අපිට උපන්න දා ඉදන් හරිම සමීපයි... විශ්වාසය අස්සට පවුලක් ගලප ගත්තේ ඇයි කියලා හිතුවද? මෙහෙමයි... පවුලක් කියන්නේ ප්‍රධාන ස්තම්භ කිහිපයක් උඩ නිර්මාණය වුන දෙයක්... ඒ එක කුළුනක් හරි බිදුනොත් පවුල කියන සංකල්පයට නැගී හිදින්න බැරි වෙනවා...

ඒ අතරට එන පළවෙනි එක තමයි “ආදරේ” නැත්නන් LOVE කියන්නේ, දෙක “විශ්වාසය” නැත්නන් TRUST, තුන “අවංකභාවය” නැත්නන් FAITHFULNESS, අන්තිම එක “සමාවදීම” නැත්නන් FORGIVENESS...

මම මේක මනෝවිද්‍යාව පැත්තෙන්වත් දර්ශණවාදය පැත්තෙන්වත් විග්‍රහ කරන්න ගියේ නෑ... හේතුව මම ඒ පැත්ත ගැන දන්නේ නෑ... හැබැයි මම මේ 4 මත පවුලක් රැදවිලා තියෙන බව හොදටම දන්නවා...

අපි දේකට ආදරේ නැත්නන් ඒ දෙය විස්වාස කරන්න කලින් සිය දහස් වතාවක් හිතනවා... හොයලා බලනවා... ඒ වගේම අපි ඒ දේට ආදරෙයි නන් ඒක විස්වාස කරන්න එක තප්පරයක් වත් හිතන්නේ නෑ...

විස්වාස කරන්නේ නැත්නන් ඒ කෙනා එක්ක අවංක වෙන්න කලින් සිය දහස් ගුණයක් හිතනවා... හිතේ තියන දේ කියනවද? කියන්න ඕනේද? කිව්වොත් මේක වැරදි පැත්තට යයිද? මේවා එතකොට එන ඉතාම සුළු ප්‍රශ්ණ...

මම දකින ආකාරයට “සමාව දීම” කියන්නේ පවුලක කොදුනාරටිය. මිනිස්සු වැරදි කරනවා... ඒවට සමාව දෙන්න ඕන... ඒකනේ කතාවක් තියෙන්නේ "වැරදි කිරීම මනුස්ස ගතියක්... සමාව දීම දේව ගතියක්" කියලා... මේකට සමාන දෙයක් ඉංග්‍රීසියෙන් මෙහෙම තියනවා... 

"Everyone deserves a second chance but not for the same mistake" මේකෙ අග කෑල්ල අයින් කලොත් ඇත්තටම හැම කෙනෙක්ටම දෙවනි අවස්ථාවක් හිමි විය යුතුයි... හැබැයි හැමවෙලේම ඒක ලැබෙන්නේ නෑ... පවුල ඇතුලෙන් වෙනස් වෙන්නේ අන්න එතනින්... ඒක අපට අපේ වැරදි හදාගන්නකන් අපට අවස්ථා දෙනවා... ඒක එක පාරක් නෙවේ... දෙපාරක් නෙවේ... හැට පාරක් වුනත් අපට ඒ අවස්ථාව දෙනවා... ඇයි ඒ? ඒ මිනිස්සුන්ට ඔලුවේ අමාරුවද?

නෑ... අන්න එතන තියනවා විස්වාසය... ඒ විස්වාසය පදනම් වෙන්නේ ‘ඌ අපේ එකා’ කියන ඇඟ ඇතුලෙන් දෙන මහ අමුතු හැඟීමෙන් "ඒ දෙය කිව්වොත් මෙයා ආයේ කරන එකක් නෑ..." "එයාට තේරෙයි..." "අපේ එකානේ... තේරුම් ගනීයි..." 

සමහර වෙලාවට අපට පලු යන්න බනිනවා... ගුටිත් කන්න වෙනවා... අපේ හිතේ එතකොට ඒක කරන්න නිතැතින්ම බයක් එනවා... හැබැයි... සමහර වෙලාවට කරන ලොකු වැරදි වලට ගෙදරින් වචනයක් කියන්නේ නෑ... වෙලාවකට අපේ තියෙන guilty ගතිය නැති කරගන්න බනින එක හොදයි කියලා හිතෙනවා... ඒත් අපි ගැන හිතලා එහෙම තීරණ පවුලෙන් අරගන්නවා... තේරෙන්න කිව්වොත්... තාත්තගේ වාහනේ දීලා අයියයි මමයි යනකොට ඒක හප්ප ගත්තොත් තාත්තා අපට මේ වෙනකන් බැනලා නෑ... වචනයක් දෙකක් කියයි... එතනින් එච්චරයි... වෙන මොකුත් කියන්නේ නෑ... “පාරේ පරිස්සමෙන් යන්න...” ඒක තමා කියන ලොකුම දේ... අම්මා තමා යටින් අපිට බයින්නේ... තාත්තට නෑහෙන ගානට අපට කරපු වැරැද්දට බනිනවා... හැබැයි එතනදී තාත්තා මොකුත් නොකිව්ව එක; අම්මා කොච්චර බැන්නත් හරි යන්නේ නෑ... හැබැයි අපි අර කල දේ එක්ක එන වරදකාරී බව තමා ඔක්කොටම හපන්... හුස්ම ගන්න බෑ... හිර වෙනවා වගේ... එතකොට ආයේ තාත්තා වාහනේ දෙන්නේ නැද්ද? විස්වාස කරපං... අපේ තාත්තා දෙනවා.. පරිස්සමෙන් ගිහින් එන්න කියලා ඔලුව අතගාලා කියන ගමන් දෙන්නේ... අන්න ඒක තමා විශ්වාසය කියන්නේ...

අපි අපේ පවුලට ගොඩක් ආදරෙයි... ඒ අතරින් අම්මා තාත්තා තමයි ඉස්සරහින්ම ඉන්නේ... ඔයාලා කිසිම අත්භූත දෙයක් විස්වාස කරන කෙනෙක් නොවුනත් (හරියට ඔය කේන්දරේ... දේව සංකල්ප වගේ ඒවා...) පවුලේ කෙනෙක්ට කරදරයක් වුනොත් ඔයාලා වදින්නේ නැති දෙයියෙක් නෑ... යන්නේ නැති පන්සලක් පල්ලියක් කෝවිලක් නෑ... මෙච්චර කල් විස්වාස නොකරපු, විස්වාස කරන්න හැට පාරක් හිතපු දෙයක් ක්ෂණිකයෙන් ඔයාලගේ ලොකුම විස්වාසය වෙනවා... ආදරේට ඒ වගේ දේවල් කරන්න පුලුවන්... ආදරේට පුලුවන් මහ ඉක්මනින් විශ්වාසයක් කෙනෙක්ගේ හදවතේ ඇති කරන්න...

ඒකයි මම කිව්වේ මේ විස්වාසය කියන්නේ හරි අමුතු සංකල්පයක්... සමහර වෙලාවට ඔය විස්වාසය නිසා මිනිස්සු නොකරන දෙයක් නෑ... ඇත්තටම ජීවිතේ කියන්නේ ආදරය මත පදනම් වුනු දෙයක් කියනවට වඩා ඒක විස්වාසය මත පදනම් වුනු දෙයක් කියලා කියනවනන් ඇත්තටම ඒක පිළිගන්න පුලුවන්... අපි දෙයක් කරන්නේ, අපි දෙයක් හිතන්නේ අපි විස්වාස කරන අය වෙනුවෙන්... අපි විස්වාසය තිබ්බ අය අපි වෙනුවෙන් දෙයක් කරන්නේ එයාලත් පෙරළා අපට ඒ විස්වාසයම ආයේ දෙන නිසා... විස්වාසයක් කියන්නේ මිනිහෙක්ගේ හිතේ හදන්න හරිම අමාරු දෙයක්... හැබැයි ඒ විස්වාසේ හැදුවොත් ඒක කඩන්න හරිම ලේසියි... ඒක නිසානේ අපේ පැරැන්ණෝ කියන්නේ "විස්වාසය කියන්නේ වීදුරුවක්" කියලා... කැඩුවොත් ආයේ හදන්න අමාරුයි... හැබැයි මම විස්වාස කරනවා විස්වාසය කියන්නේ කැඩුනොත් හදන්න "අමාරු" දෙයක් මිසක් "බැරි" දෙයක් නෙවේ... ඒ නිසා විස්වාසය බිද ගන්න කලින් ඒ කෙනාට "benefit of doubt" එහෙමත් නැතිනම් ඒ කෙනාට අර කිව්ව දෙවනි අවස්ථාවක් දීලා බලන්න... හැම කෙනෙක්ටම ඒක හිමි විය යුතුයි...

-        අභි_සරා

බොලාට සිංහල තේරෙන්නැද්ද...

අපට අපේ ජීවිතේ විවිධාකාර ආශාවන් තියෙනවා... සමහර වෙලාවට අහවලා වගේ වෙන්න... සමහර වෙලාවට අහවලා වගේ කතා කරන්න... තවත් සමහර වෙලාවට අහවලා වගේ හම්බ කරන්න... මං දන්නෑ... එක එකාට අනූව ඒ අශාවන්, කැමැත්තවල් සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වෙනවා... මේ ඒ මේ ආශාවන් වලින් ටිකක්... එකෙක් ආසාකරන දේට තව එකෙක් ශාප කරන්න පුලුවන්... එකෙක් ලබාගන්න හීන මවන දේ තව කෙනෙක්ට වැඩකටම නැති දෙයක් වෙන්න පුලුවන්... ඒ වගේම තමා තව එකෙක්ගෙ හීනයක් තවත් එකෙක්ට පිස්සුවක් වෙන්න පුලුවන්... විහිලුවක් වෙන්න පුලුවන්... එහෙම තමා... ඒ එක එකාගේ කැමැත්ත... ආසාව... හැබැයි මේ හීන වලට එක එක පාට දීලා ඒක ලස්සන කරගන්න එක අපේ වැඩක්...

සමහර ආසාවල් තියෙනවා ඒවට යන්න අපට ගොඩක් කැප කිරීම් කරන්න වෙනවා... ගොඩක් ඉගෙන ගන්න වෙනවා... එක්කෝ ගොඩක් පුහුණුවෙන්න වෙනවා... එහෙම තමා... ඒක තමා ජීවිතේ... ඔක්කොම අතට දුන්නොත් ජීවිතේ බෝරිං වෙන නිසා අපට ජීවත් වෙන එක ආස කරන්න, අපට ජීවත් වෙනවා කියලා දැනෙන්න ජීවිතේ අපට ලස්සන ආසාවල් ඇති කරනවා... ඊට පස්සේ අපි කොහොම හරි ඒ හීන පාට කරනවා...

මම සිංහල බෞද්ධ... මම ඒක කිව්වේ පොඩ්ඩක් උජාරුවෙන්.. මම මේ හීනයක් අස්සට අහවල් මගුලට සිංහල ගාවගත්තද කියලා බැලුවා නේහ්... හරි බං එල... කියෝගෙන පලයන්... උබට තේරෙයි... මේක කියෝන උබ සමහර විට බෞද්ධ වෙන්න ඇති... සමහර විට වෙන ආගමක වෙන්න ඇති... හැබැයි උබ සිංහල ජාතිකයෙක්... ඒ කියන්නේ උබගේ භාෂාව සිංහල... උබ කතා කරන්නේ සිංහල, උබ හැදෙන්නේ වැඩෙන්නේ සිංහල පරිසරයක... මට මේක කියහන්... උබට වටින්නේ සිංහලද, ඉංග්‍රීසිද? උබ සමහර විට මම අපේක්ෂා කරන උත්තරේ දෙයි... හැබැයි හිතට අවංකවම හදවතට අවංකවෙලා උබ උබෙන් අහපං... උබට වටින්නේ සිංහලද? ඉංග්‍රීසිද?

අපට ජීවිතේ ජීවත් වෙන්න භාෂාවක් ඕනේ... භාෂාවක් කියන්නේ අදහස් ප්‍රකාශ කරන්න තියෙන එක්තරා මාධ්‍යයක් පමණයි... ඒක දැනුම මනින මීටරයක් නෙවේ... එංගලන්තේ, ඇමරිකාව වගේ රටවල හැමෝම කතා කරන්නේ ඉංග්‍රීසි.. එහෙමයි කියලා එහේ බූරු වැඩ කරන මෝඩයො නැතුව නෙවේ නේ... මෙහෙත් ඉංග්‍රීසි දන්න හැබැයි හොදට හිතලා මෝඩ වැඩ කරන කිසිදෙයක් හරියට කරගන්න බැරි වුන් නැතුව නෙවේ නේ... ඕනෙම නන් බලහන් දේශපාලනේ... ඕනේ තරම් උදාහරණ තියෙයි... (ඔක්කොම නෙවේ... බහුතරය)

ඉංග්‍රීසි මනුස්සයෙක් එක්ක ඉංග්‍රීසියෙන් කතා කරන එක ලෙසටම ලේසියි මේ අපේ ලංකාවේ ගොඩ සුද්දෝ එක්ක කතා කරනවට වඩා... මෙහෙම ගන්නකෝ ඉංග්‍රීසි මොකුත් බැරි මනුස්සයෙක් සුද්දෙක්ට තමා අදුන්වලා දෙනවා... "I....... Piyasoma..You?" දැන් grammer එක්ක හරියටම බැලුවෙත් මේක "I am Piyasoma, what is your name?" වගේ එකක් වෙන්න එපැයි... හැබැයි බොලාට මේක තේරුනා නේහ්? අවුලක් නෑනේ... දැන් ඔතන සුද්දෙක් හිටියනන්  බලන්නේ මූ මොනාද මේ කියන්නේ... ආහ් මූ මේකනේ කියන්නේ කියලා උත්තරේ දෙයි "I am James" වගේ එකක්... හැබැයි ඔතන සිංහල එකෙක් උන්නානන් මුලින්ම කරන්නේ අරූට හිනා වෙන එක... ඇයි ඌට ඉංග්‍රීසි බෑ නේ... එතකොට ඌ කරන්නේ අරූගේ එකේ වැරදිත් හදලා "යකෝ පුලුවන් සිංහලෙන් කියපං" කියලා තවත් කාටහරි කියලා විහිලුත් කරලා අර මනුස්සයට ඉන්න නැති කරන එක... ඉතින් ඒ යකා ආයේ මලාට ඉංග්‍රීසි කතා කරයි ද? නෑ...

අපි කැම්පස් ආපුම කාලේ අපටත් තිබ්බේ intensive course එකක් ඉංග්‍රීසි... අපේ උන්ට තිබ්බ ලොකුම අවුල ප්‍රසන්ට් කරන්න... නැත්නන් ඉදිරිපත් කරන්න බයයි... ඇයි? අනිත් වුන් හිනා වෙයි කියලා... මචං... ඉංග්‍රීසි කියන්නේ එක්තරා භාෂාවක් විතරයි... ඕක බැඳගෙන අදහන්න ආගමක් නෙවේ... ඉස්සර චීන්නුන්ට එක ඉංග්‍රීසි වචනයක් බෑ... එහෙමයි කියලා උන් ඔක්කොම අතෑරලා දාල ලෝකෙන් හැංගුනාද? නෑහ්... උන්, ඉංග්‍රීසි යන්තන් හරි පුලුවන් අපටත් වැඩිය ඉස්සරහට ගිහින්... ජනගහනය අඩු කරන්න චීන එක පවුලකට එක ළමයෙක් හදන්න තිබ්බ සීමාව දැන් ළමයි දෙන්නා වෙලා ඇයි? ජනගහනය අඩු වෙලාද? නෑහ් උන්ගේ ආර්ථිකය ශක්තිමත් වෙලා... හැබැයි සුද්දා තමාගේ අම්මා අප්පා කියලා හිතන් අම්මට අම්මා නැතුව මමී කියන තාත්තට කටක් ඇරලා තාත්තා, අප්පච්චි නැතුව ඩැඩී කියන කලු සුද්දට දැන් මක් වෙලාද?

අද අපේ සමාජයේ තියෙන සාමාන්‍ය මතය තමයි පොරක් වෙන්න නන් ඉංග්‍රීසි දැනගන්න ඕනේ... උබට මොනවා නැතත් ඉංග්‍රීසි දන්නවනන් අන්න බං... උබ මරු.. උබ තමා පොර... ඔක්කොටම කලින් උබලගේ ඔය ඔලුවල තියෙන මැටි ටික අයින් කරලා මොලෙන් හිතහන්... භාෂාවක් කියන්නේ උබලට තේරෙන්න කතා කරන්න ඕනේ කරන දෙයක් විතරයි... යකෝ උබලා දුක් වෙන්න ඕනේ උබලට ඉංග්‍රීසි බෑ කියන්න නෙවේ... උබලට සිංහල බෑ කියන්න... උබලා සිංහල රටක ඉපදිලා සිංහල ආචාරධර්ම පද්ධතියක් ඇතුලේ හැදිලා වැඩිලා පිනට ඉගෙනගෙන ඉංග්‍රීසි හොදයි කියනවනන්... උබලා හදපු වදපු මවට කොහොම සලකයිද! 

ඔය ඔක්කොම පැත්තකින් තියහන්... අම්මයි තාත්තයි මමී ඩැඩී concept එකේ ඉදන් දරුවව පොලවේ පය ගහලා ඉන්න විදියට හදන්න බෑ... මුලින්ම පොලවට බැහැලා පොලවේ පයගහලා ඒ විදියට ජීවත් වෙන්න... සිංහල සංස්කෘතිය කියන්නේ මහා වටිනා සංස්කෘතියක් බටහිර සංස්කෘතිය අපි බේරන්න යන්න ඕනේ නෑ... ඒවා බේරගන්න ඉන්න එවුන් පඳුරකට ගැහුවම 60, 70ක් දෙනා විසිවෙනවා... උබ උබගේ සංස්කෘතිය අගයපං... එතකොට ඒක බේර ගන්න ඕනේ කියන හැගීම නිකන්ම ඇගට එනවා... 

සිංහල කියන්නේ තව අවුරුදු 600 ඇතුළත නැතිවෙලා යන ජාතින් 24න් එකක් කියලා අද උදේ අපේ සර් කිව්වා.. සමාවෙන්න මට ඒකේ මූලය මතක නෑ... අවුරුදු 600ක් එපා බං.. අවුරුදු තව 60ක් වත් මේක තිබ්බොත් ලොකු දෙයක්... අසාද් සාලි වගේ උන්ට බැන බැන උන්නා කියලා ජාතිය බිහිවෙන්නේ නෑ... සේරටම කලින් තමාගේ ආගමට ජාතියට ආදරේ කරන්න ඉගෙන ගනින්...

අපට ඉංග්‍රීසි ඕනේ අපේ හීන හැබෑ කරගන්න විතරයි... අපට ඉංග්‍රීසි අපේ ලේ මස් ඇට නහර වලට ඔබ්බවන්න ඕන නෑ... ඒක නිකන් භාෂාවක්... අපට ලෝකේ ජයගන්න ඉංග්‍රීසි ඕනේ... අනිවාර්යයෙන්ම ඕනේ හැබැයි ඒක එතනින් ඉවර කරහන්... උබට ඕනේ වෙලාවට ඒක පාවිච්චි කරහන්... ඒකෙන් උබේ හීන වලට පාට දෙන්න... එතනින් එහාට ඉංග්‍රීසි ඇගට ආරෝපණය කරගෙන අඩි 10ක් උඩින් යන්න තියාගන්න එපා... උබ එක තැනකින් ඒක නිසා පොරක් වෙයි... හැබැයි මතක තියාගනින් තව තැනකදී උබව නැතිම කරලා දාන්නෙත් ඔය ඔලුව උඩ තියාගන්න පුහු ආටෝපයයි, පුහු මාන්නයයි... 

අනිවාර්යයෙන් හීනයක් කියන්නේ එසේ මෙසේ එකක් නෙවේ... ඒක උබට අහස අල්ලන්න තියෙන ආසාවක්... අන්න එතනට ගිහින් උබ පොළවට බැහැලා වටපිට බලපං... පාර අතුගාන අහිංසක අම්මගේ ඉදලා රටේ ලොකුම පුටුවේ ඉන්න එකා වෙනකන් උබට ගරු කරයි... හීන වලට පලයං... ඒත් ඊට කලින් මනුස්සයෙක් වෙයන්... අන්න එතකොට ජාතිය ආගම එක්ක මනුෂ්‍යත්වය තියෙද්දී උබට "පොරක්" වෙන්න පුලුවන්...

උබලා මොනා කිව්වත් වැඩිහිටියෝ දරන්නේ උඩ වගේ ගොඩේ අදහස් නන් මට උබට වෙන මොකුත් කියන්න නෑ... කියන්න තියෙන්නේ කොන්ඩෙයි රැවුලයි වවාගත් පමණින් කෙනෙක් රැඩිකල් නොවන්නාක් මෙන්ම ඉංග්‍රීසි ටිකක් දිව ගාගත් පමණින් කෙනෙක් "පොරක්" නොවන බව ඔබේ හයහතර නොදත් වැඩිහිටියාට කියාදෙන්න..

උබට සදා ජය...

- අභි_සරා

අන්න එතනදි උබ ඔරිජිනල් ද?

කලින් කිව්වා වගේ මම ලියන ඒවා කියවන්නේ කීපදෙනයි.. ඒවට සාමාන්‍ය තරමින් ප්‍රතිචාර හම්බවෙනවා... නරක සහ හොද... දෙකම... ඒ කියවන්නන් අතරින් මට කෙනෙක් කිව්වා, ලියන එව්වා හෑලි ලූ... ඔක්කොම කියවන්නේ නැතුව අනිතිම ටික කියෙව්වම ඔක්කොම ගලප ගන්න පුලුවන් ලූ... එහෙම වෙන්න එපැයි... ඕනැම ලියමනක අන්තිමට කරන්නේ ලියපු ටික සාරංශ ගත කිරීමක්... එතකොට ඒක ඇතුලේ අන්තර්ගතය ගැන සාමාන්‍ය අදහසක් එනවා... මම නෑ කියන්නේ නෑ... හැබැයි ඒ වචන වලින් ගොඩනගන්න හදන කතාව... හරිම වචන වලින් කිව්වොත් ගොඩනගන “ෆැන්ටසිය”, “සිද්ධිය” උබලට විදින්න වෙන්නේ නෑ... ඒ නිසා මම මොකුත් නොකියා හිටියේ “හරි බං එල” කියලා කියන්න බැරිම තැන... නරක ප්‍රතිචාර වලට මම අනිවාර්‍යයෙන් ගරු කරනවා... හැබැයි මේ වචන ටික ආයේ ආයේ හිතන කොට මට මෙහෙමත් හිතුනා... ඔබ මගේ ලියමන ‘කියෝනවා’... මම නෑ කියන්නේ නෑ... හැබැයි ඔයා ඒක ‘විදිනව’ද? මේක දෙකක්ද?

මම හැමදාම කියනවා වගේ මම දාර්ශනිකයෙක් නෙවේ... ඒක නිසා ඕවායේ පදනමක් ගැන මම දන්නේ නෑ... හැබැයි කියෝන එකේ හා විදින එකේ වෙනස මම දන්නවා... අපට දෙයක් කියවන්න පුලුවන්... පොතක් අතට ගන්නේ කියවන්න... හැබැයි පොත කියෝන කෙනා වෙන වැඩක් මතක් වුනාම, නැත්නන් කවුරු හරි කතා කල විගස අවධානය බිද ගෙන ඒ වැඩේට යොමු වෙනවා... විඳින කෙනාගේ අවධානය බිදින එක ටිකක් අමාරු වැඩක්... ඔයාලා ඒක අස්සට බැහැලා... ඒකේ ජීවත් වෙනවා... අන්න එතකොට ඒක අපි විඳිනවා... කමල් ගුණරත්නයන් විසින් රචිත “කඩොල් ඇත්තු” කියෝන කොට ‘නාලක ජිනසේන’ කියන චරිතේ අපි වෙනවා... තාත්තා දවස ගානේ බනින එක, අම්මා ඇවිත් සනසවන එක, මල්ලිගේ කරෙන් අල්ලලා උස්සපු එක, සහෝදරියගේ ප්‍රශ්ණ, ආදරවන්තියගේ ප්‍රශ්ණ... මේ හැමදේම මොහොතකට අපිව ඒ ලෝකෙට අරන් ගිහින් අතරමං කරනවා... අපි නාලක වුනාම ගමේ එකාගේ කතාවලට නාලකට තරහ ගියාම ඇත්තටම අපිටත් කේන්ති යනවා... මල්ලි අයියට අලුගුත්තේරුකම් කරන හැම වෙලාවකම අයියා මගේ මල්ලිනේ කියලා ඉවසම හැම මොහොතකම අපට දුක හිතෙනවා... අවංකවම මගේ නන් ඇස් දෙකට කඳුලු ආවා... බේබදු කුමාරගේ කවි පොත කියෝන කොට ෆැන්ටසියෙන් එලියට ඇදලා අරන් පොළවේ ගහන පාරට ඇග හීතල වෙලා යන්නේ අන්න ඒ විදීම නිසා... අන්න ඒක තමා විඳිනවා කියන්නේ... ඒ විදීම අපිට අනිත් කෙනෙක්ගෙන් ගන්න බෑ... ඔයා ඒක විදින්න ඕනේ ඔයාට ඕන විදියට... සහ ඒක විඳින විදිය තීරණය කරන්න ඕනේ ඔයා...

මම ඔය ඔක්කොම සිද්ධි දාමය ගොනු කලේ ඇත්තටම අපේ මේ ලෝකේ ජීවත්වෙන මිනිස්සුන්ගෙන් තමාගේ අභිමතයට ඕනේ විදියට ජීවත් වෙන්නේ කීයෙන් කීදෙනාද කියලා කියන්න... ඇත්තටම පුද්ගලික කතාවකින් ලියන්න පටන් ගත්තොත්, මම මේ ලියන දේවල් වලට වඩා භාවිතා කරන භාෂාව පිළිබඳව සෑහෙන විවේචන මට එල්ල වෙලා තියෙනවා... “උබ, බං, බොලං” භාෂාව කැතයි... කෙල්ලෙක්ට උචිත නෑ... කෙල්ලෙක් උනාම කතාව වගේම ලියන කියන ඒවා පවා සංවර වෙන්න ඕනේ... කෙල්ලෙක් වුනාම ලැජ්ජා බයට හැදෙන්න ඕනේ... එක ප්‍රශ්ණයක් අහන්නද? හත්වලාමේ මම කෙල්ලෙක් වුනේ මට ඕනේ නිසාද? ඉපදෙනකොට Gender එක තෝරන්න තිබ්බා නන් උබලා පල්ලා මම තෝරන්නේ කොල්ලෙක් කියන එක... එහෙම නෑනේ... අපේ අම්මා මාව Download කලේ නෑ... උබලාගේ අම්මලා වගේ දුක් විදලා මාව වැදුවේ... මගේ තාත්තා දාඩිය මහන්සිය හෙලලා තමා මාව මේ තත්ත්වෙට ගෙනාවේ... හැබැයි එයාලා දෙන්නා මට දුන්නා ලොකු වරප්‍රසාදයක්... ඒ තමා නිදහස... දැන් කියයි අපිත් නිදහස්... අපට යන්න ඕනේ තැන අපි යනවා... කනවා බොනවා... ඕ වෙන්න ඇති... හැබැයි උබලා නිදහස් නෑ... උබලා යටින් වෙන කෙනෙක් වෙන්න දගලනවා... (දැන් රෙදි උස්සන් එන්න එපා... හැමෝටම අදාල නෑ...) මම කියන්නේ බොරු නන් අහලා බලපං... “අනේ මට ඒ වගේ වෙන්න ඇතනන්” “ඒයාට නන් හැමදේම තියෙනවා...” “මමත් එයා වගේ වෙන්න ඕනේ” ඔය දේවල් වලින් තමයි උබේ ඔය නිදහස නැතිවෙලා තියෙන්නේ... අල්ලපු ගෙදර එකා කාර් එකක් ගත්තොත් අපටත් එකක් ඕනේ... අල්ලපු ගෙදර එකා සෙරෙප්පු දෙකක් ගත්තොත් උබට ඒකත් ඕනේ... හොදම යාලුවා බැන්දොත් උබටත් බදින්න ඕනේ... ලැජ්ජ නැද්ද බං කාගෙවත් වහලෙක් වෙන්න...

කෙල්ලෝ කියන්නේ අහවල් විදියට ඉන්න කෙනෙක්, අහවල් අහවල් දේවල් කෙල්ලෝ කරන්නේ නෑ... සම්ප්‍රධාය බිදීමක් නෙවෙයි මම කියන්නේ... හැබැයි ඔය සම්ප්‍රධාය තුල ඉදන් අපට කිසිදෙයක් කරන්න බෑ... මම මේ ලියන දේවල් “සුදු, මැණික, ඔයා, ඔයාලට” වගේ මල් මල් වචන දාලා මට ලියන්න පුලුවන් බං... කිසි අවුලක් නෑ... හැබැයි උබලට ඒක තවත් සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චි, චන්දි කොඩිකාර ලියන නවකතාවකට වෙනසක් වෙන්නේ නෑ... එක. මට එහෙම ලියන්න ඕනේ නෑ... දෙක. ඔය බහුභූත ලවු ස්ටෝරි මට පේන්න බෑ... ඒක නිසා මම කෙල්ලෙකු වූ පමණින් මගේ භාෂාව වෙනස් කර මල් මල් කතන්දර ලිවීමේ අපේක්ෂාවක් මට නැත.

මට මගේ අම්මලා දුන්නා තනියම තීරණ ගන්න පුලුවන් නිදහසක්... මම කැමති විදියට ඉන්න, කතාකරන්න නිදහසක්... ඒ නිදහස හරි ආකාරයට පාවිච්චි කරන එක මගේ වැඩක්... ඒක මගෙ වගකීම... හැබැයි ඒ දේ නිසා මම අත පල්ලෙන් වැටුනු ජීවිතයක් වුනේ නෑ... කිසිදෙයක් නොතේරුම් කාලේ වෙන කෙනෙක් අපේ ලෝකේ “වීරයා” වෙලා ඉන්න එක සාධාරණයි... කිසි අවුලක් නෑ... මමත් රිතික් රෝෂන් වගේ වෙන්න හැදුවා කාලයක්... හැබැයි ඇත්තටම අපට තේරෙන්න ගත්තම... අපිට පුලුවන් වෙන්න ඕනේ අපේම කියලා පෞර්ෂයක් නිර්මාණය කරගන්න... කාඩ්බෝඩ් වීරයන්ව පැත්තකට දාලා අපේම වෙනස් වෙන්නේ නැති, හොලවන්න බැරි පෞර්ෂයක්... ඒක ඔයාගේ... ඒක වෙන කාටවත්ම ගන්න බෑ... ඒ පෞර්ෂය නිර්මාණය වෙන්න ඕනේ ගෙදරින්... ඔයාට ඔයා ගැන තියෙන විශ්වාසය, අම්මා තාත්තා සහෝදරයෝ ඔයා ගැන තියලා තියෙන විශ්වාසය, දෙයක් කරන්න පුලුවන් කියලා තියෙන ආත්මාභිමානය මේ හැම දෙයක්ම ඔයාගේ පෞර්ෂය වෙනවා... උදේම නැගිටලා සිංදුවක් අහන ගමන්, ඒක උරුවමින් හෝ මුමුණමින් ඇගපත හෝදගෙන හොද ඇදුමකින් ලස්සනට එලියට යන්න... සිද්ධ වෙන දේවල් වලට ඔලුව කෙලින් තියාගෙන නොසැලී ඉන්න... දවස ඉවර වුනාම එදා වුන දේවල් එක්ක අවුල් ලෙහාගෙන පහුවදා වෙනස්ම මනුස්සයෙක් විදියට නැගිටින්න පෞර්ෂය හදාගන්න මේ හැමදේම එකක් නෑර හේතු වෙනවා...

මනුස්සයෙක් ජීවත් වෙන්නේ අවුරුදු හරියට ගත්තොත් 70ක් විතර... ඒකෙන් හරියට ජීවිතේ මොකක්ද කියලා තේරුම්ගන්නම අවුරුදු 20 විතර යනවා... තව ඉතුරු 50යි... මේ 50 අහුවෙන ජොබ් කට්ටක් කරන්, හැමදාම බොසාගෙන් බැනුම් අහ අහා අවුලෙන් ගෙවලා... 60දී විශ්‍රාම ගිහින්, මැරෙන එක ගැන කියෝ කියෝ ඉදලා මැරිලා ගියාම කෝ බොල අර අරක කැපය, මේක අකැපය කියපු සංස්කෘතිය? ඔය අටමගලෙන් කරපු දෙයක් නෑ... ගොඩක් අය රැල්ලෙන් පිටට යන්න බයයි... අරහෙම හිටපියව්... මෙහෙම හිටපියව්... අරහෙම කරපියව් මෙහෙම කරපියව් කිව්වම මෝල්ගස් ගිලපු පිඹුරා වගේ ඔහේ කරනන් වාලේ කරනවා... කැමති නැත්නන් අයින් වෙයන්... උබටම කියලා ජීවිතයක් තියෙද්දී අපි මොකටද අනිත් අයට ඕනේ විදියට ජීවත් වෙන්නේ... උන්ද අපට කන්න දෙන්නේ... උන්ද අපට අදින්න දෙන්නේ... නෑ... අපට කන්න අදින්න දීලා පෝෂණය කරපු, ලඟින් ඉදන් දුක සැප බෙදාගත්තු පවුලෙන් පිට එකෙක් කියන දේ අහන්න එපා... වගකීමෙන් කියන්නේ... උබ කොච්චර හොද උනත් උබට කවමදාකවත් උන්ගෙන් හොදක් අහන්න වෙන්නෑ... උබ කොච්චර දක්ෂ වුනත් උබට දක්ෂයි කියන්නේ නෑ... උබ උබටම කියලා කොන්දක් හදා ගනින් මම කියන්නේ ඔය හමට යටින් පිටේ තියෙන ඇට 33 ගැන නෙවේ... උබටම කියලා පෞර්ෂයක් හදාගනින්... කැමති නැති දේට කැමති නෑ කියලා කියපං... අනිත් වුන් මේක හොදයි, අරක හොදයි, මම මේක කරනවා... කියලා කිව්ව පමණින් උබත් අමු අමුවේ උන් පස්සේ නොයා උබ කැමති දේ කරහන්... උබට ඕන දේ... උබේ නිදහස උබ හරි විදියට පාවිච්චි කරහන්... උබට idol එකක් නොතිබ්බට කමක් නෑ... උබ අනිත් මිනිස්සුන්ට idol එකක් වෙයන්...

අපේ මිනිස්සු දන්නේ රැල්ල පස්සේ දුවන්න... වෙනසක් කරලා රැල්ල වෙනස් කරන්නෙ කීයෙන් කීයදෙනාද... පස්සෙන් දුවන්න උන් උබට ඕන තරම් හොයාගන්න පුලුවන්, උබ උබම වෙයන්... ගල් මුල් එයි... ඒක සාමාන්‍යයි... උබට ඕනේ තැනට පලයන්... අන්න එදාට උබේ නූලක් ඇදුනු කමිසෙට අළුත් කමිසයක් ගෙනත් දුන්න අණ්ඩ දාපු සරම ඇදපු තාත්තයි... උබ බඩගින්නේ කියලා මං කාලා ඉන්නේ, මම කන්න ආස නෑ කියලා උබටයි උබේ සහොදරයන්ටයි කන්න දීපු අම්මයි මතක ඇතුව උස්සලා තියපං... අන්න එතනදී උබ ඔරිජිනල් “පොරක්”...

-අභි_සරා

වෙනස

"සදාකාලික නොවූ ලෝකයේ වෙනස් නොවන එකම දේ වෙනස් වීමයි" නෑ... මේක මම කියන කතාවක් නෙවේ... මම එහෙම කියන්න දාර්ශනිකයෙක් නෙවේ ඇරත් ඒකේ වචනාර්ථයේ තියෙන ගැඹුර පැහැදිලි කරන්න තරන් දැනුමකුත් මට නෑ...

හැබැයි උබලා හිතන රාමුවෙන් පිට හිතලා ඔය ගැඹුරු කතාව ලාවට පොඩි ටච් එකකින් විග්‍රහ කරන්න දාර්ශනික නොවූ රාමුවකින් මම පුංචි උත්සහයක් දරන්නම්...

වෙනස කියන අකුරු තුනේම තියෙනවා වෙනසක්... අකුරට අකුරක් සමාන නෑ... අපිට මේ වචනේ පොඩි කාලේ ඉදන්ම හරිම සමීපයි... අපි ඉපදුනාම හරි හුරතල් ලස්සනයි... කෙල්ලන්ගේ භාෂාවෙන් කිව්වොත් "හරීම කියුට්"... කොහොම හරි මේ කියුට් එකා කාලයත් එක්ක ඇට්ටරයෙක් වෙනවා... රූපෙන් විතරක් නෙවේ... හැසිරීමෙනුත්... පොඩ්ඩක් ලොකු වෙනකොට අමු අණ්ඩපාලයෙක් වෙනවා... එහෙමත් එකෙක් තමා අහිංසක වෙන්නේ... ඒකත් වෙනසක්... ඒ එක පැත්තකින්.... තව පැත්තකින් රූපේ හිතාගන්න බැරි විදියට වෙනස් වෙනවා... උදාහරණයක් කිව්වොත් මගේ පොඩි කාලේ ෆොටෝවල ඉන්න පොඩි එකී හරිම හුරතල්... අම්මලා ඒකි විකුණලා වෙන එකෙක් බද්දට අරන්ද කියලා හිතෙනවා දැන් ෆොටෝ බලන කොට... ඒ තරම් වචනයේ පරිසමාප්තාර්ථයෙන්ම කැතයි... වෙනසක්...

ඒ විතරක් නෙවේ හිතන විදිය වෙනස් වෙනවා... ඉස්කෝලේ යන්න පටන් ගන්න කාලේ ඉස්කෝලේ යන කාලේ අපට සල්ලිවල අගයක් නෑ... දැක්ක ගමන් අරක ඕනේ... මේක ඕනේ කියලා මැරෙන්න හදනවා... අරන් දුන්නේ නැත්නන් අම්මලා තාත්තලා එක්ක වලි... හරියට අපි එයාලට හම්බකරලා දෙන සීන් එකේ අපි ඉන්නේ... පොඩ්ඩක් ලොකු වෙලා ඒලෙවල්, කැම්පස් යන්න පටන් ගන්න කාලේ වෙනකොට අපට පොඩ්ඩක් තේරෙන්න පටන් ගන්නවා... මහපොළ හම්බවුනාම අතේ පොඩි ගානක් තියන් ඉතිරිය ගෙදරට යවලා බඩගින්නේ ඉන්නේ ඒ තේරුම්කමට... දෙයක් ගන්න කලින් දහ පාරක් සිය පාරක් හිතනවා... ගන්නම කියලා හිත හදාගත්තත් ඒක ගත්තට කමක් නැද්ද කියලා හරි ගෙදර අයගෙන් අහනවා... ඒක අපේ සල්ලි වුනත් එහෙම කරන අවස්තාවල් මම දැනුවත්ව එමටයි... ඒක තමා වෙනස... 

ගොඩක් වෙලාවට අපි හොදටම හිතලා ගොන් තීරණ ගන්නේ... ඒවායෙන් අම්බානට බැට කනවා... පස්සේ වයසට යනකොට කරලා තියෙන ගොන්වැඩ ප්‍රමාණය අනූව අපට බුද්ධිමත් තීරණ ගන්න පුලුවන් වෙනවා... ඒකත් වෙනසක්...

ඒ අපේ දෘෂ්ඨිකෝණයෙන්... වෙනස කියන්නේ සමහර වෙලාවට අමු අප්පිරියා දෙයක්... මේ ටික ලියන්න කලින් කියන්න ඕනේ මේක ලියන්නේ අපේ ජීවිත කොයි තරම් අමාරුද, වෙනස්ද කියලා පෙන්නන්න... ඔයාලා ජීවත් වෙන විදිය කොයි තරම් වාසනාවන්තද කියන්න...

ළඟදී දවසක මම මුහුද අද්දර තරු පන්තියේ හෝටලේකට ගියා... ඒක කිව්වේ මං ගැන බොලාලගෙන් රෙකමදාරුවක් ගන්න වත් මගේ පෞර්ෂය පුහු ආටෝපයක් දෙන්නවත් නෙවේ... මේ "වෙනස" කතා වස්තුබීජය ජීවය උපන්නේ එතනින් නිසා... දවල් කෑම කන්න ගියාම අයියගේ බබා පොඩි යුද්ධයක් කරන්න ලෑස්ති වුනු නිසා එයාව වඩාගෙන සක්මන් කර කර ඉන්නකොට මුහුදට කිට්ටු වෙන්න තිබ්බ පයිප්පෙකට කට තියාගෙන ධීවරයෙක් වතුර බිව්වා... සෑහෙන වෙලාවක් වතුර බීලා කකුල් දෙකත් හෝදගෙන මගේ පැත්ත බලාගෙන ඇවිදගෙන ගියේ මගේ හිනාවට කට පුරා මටත් හිනාවකිනුත් සංග්‍රහ කරලා... 

රෙස්ටුරන්ට් එක අත දිගෑරපු දුරින් තියෙද්දී එලියේ පඳුරු අස්සේ තිබ්බ පයිප්පෙකින් වතුර බිව්වා... මට මාර්ක්ස්වාදියෙක් වෙන්න ඕනේ නෑ... ඒ වගේම මේ ලියමන සමාජවාදී දෘෂ්ඨිකෝණයට යවන්න ඕනෙත් නෑ... හැබැයි ඒ සිද්ධිය ඇත්තටම මාව සංවේදී කරවන්න හොදටම සමත් වුනා... සල්ලි දීලා කන්න ගිය තැන හිටපු උන් අපි දිහා පිනට කන්න ආවා වගේ බලලා සලකන කොට මම සතයක් වත් නොදුන් ඒ මනුස්සයා මගේ හිනාවට කහට බැදුනු දත් ටිකෙන් දීපු හිනාව ඇත්තටම රටක් ලෝකයක් වටිනවා... ඒ වෙලාවේ ඒ පුද්ගල චරිතය ගැන අදහස් විශාල ප්‍රමාණයක් මට හිතුනා... හැබැයි ඒ කිසිම එකක් මේ මාතෘකාවට සම්බන්ධ නෑ... ඒ නිසා නිදහස් පන්දුවක් ලෙස යන්නට ඇරලා පිත්ත ඉස්සුවා... ආයේ කලින් සිද්ධියට යං...

මේක පැහැදිලි වෙනසක්... ඒ මිනිස්සු ඇත්තටම හිතනවා ඇති අනේ අපේ පොඩි එකාට, එකීට මේකෙන් කෑම කටක් ගෙනියන්න තිබ්බ නන් කියලා... සමහර විට හිතෙනවා ඇති අපේ පොඩි එකාගේ, එකිගේ උපන්දිනේට මෙතනට එක්කන් එන්න තිබ්බ නන් කියලා... ආයේ සමහර විට එතනට එන මිනිස්සුන්ට උදව් කරලා කීයක් හරි හොයාගත්තා නන් ගෙදර රසට කන්න වේලක් ලැබෙයි කියලා හිතෙනවා ඇති... මම දන්නෑ... ඔය මට හිතුන ඒවා... මට විස්වාසයි ඒ මනුස්සයට තව ගොඩක් දේවල් හිතෙන්න ඇති... සමහර විට මේක දෛනික දර්ෂනයක් වෙන්නැති... ඒ නිසා මොකුත් හිතෙන්න නැතිවත් ඇති... හැබැයි වෙනසක්...

මම කිව්වේ මේක හරිම සරලව වෙනස කියන වචනේ උඩ හූරන්න හදපු උත්සහයක්... මෙතන තියෙන්නේ මම දන්න... මම අහපු කතා ගොඩක ඉතාම අල්පයක්... ඒත් මේ කතා වලින් මේ වචන වලින් මම මට කියන්න ඕනෙම උනු දේ කියන්න උත්සහ කලා... මම දන්නෑ ඒක උනාද කියලා...හැබැයි අපට ජීවිතේ කොයිතරම් දේවල් ලැබිලා තියෙනවද, ඒ දේවල් අපට කොයිතරම් වටිනවද කියන එක ගැන ඔයාලගේ අදහස පොඩ්ඩක් ගැස්සුනොත් මට ඒ ඇති... අඩුම තරමේ හිතුනොත් "අම්මපා මම මෙහෙම කිව්වනේ" කියලා... අන්න මම දිනුම්... 

අපි එකිනෙකා එකිනෙකාට වෙනස්... අමු වෙනස්... ඒ එක එකාගේ හැටි... මට උබ ගැන අර්ථකතන දෙන්න බෑ වගේම උබටත් බෑ මං ගැන අර්ථකතන දෙන්න... මොකද උබේ කතාව හරියට මම දන්නේ නෑ... මගේ කතාව හරියට උබ දන්නෙත් නෑ... උබ මගේ ජීවිතේට ආපු එක චරිතයක්... උබ උබේ කොටස කලානන්, හරි බං එල... දැන් පලයං... උබට එතනින් එහාට මගේ ජීවිතේ එක්ක කරන්න දෙයක් නෑ... උබ මම වගේ නෙවේ... මම උබ වගෙත් නෙවේ... උබ වෙනස් මම වෙනස්... අපි හැමෝම වෙනස්... ඒ නිසා අනුන්ගේ ජීවිත වල ජීවත්වෙන වෙලාව තමන්ගේ ජීවිතේ ජීවත් වෙයන්... කොපියක් නොවී ඔරිජිනල් වෙයන්... එතකොට උබලත් වෙනසට ආදරේ කරයි...

-අභි_සරා

සදාකාලික බයිලා

පටන් ගන්න කලින් පොඩි ප්‍රශ්ණයක් අහලා අමාරුවේ දාන්නද? මොනවද මේ සදාකාලික බයිලා කියන්නේ කියලා හිතන්න පුලුවන්ද? පොඩ්ඩක් හෝව්... නැවතිලා හිතලා බලහන්... නෑ... බයිලා වර්ගයක් නෙවේ... හැබැයි බයිලා වර්ගයක් තමයි... පැටළුනා නේහ්... අවුලක් නෑ.. මාත් එක්ක යං ඉස්සරහට... ඔයාලටම තේරෙයි ඇයි මම මේකට එහෙම නමක් දැම්මේ කියලා...

සමහර වෙලාවට අපි වචනත් එක්ක ආදරේක පැටලෙනවා... තවත් සමහර වෙලාවට අපි ඒ වචන අස්සේ ජීවිතේ හොයනවා... තවත් සමහර වෙලාවට ඒ වචන වලට අනූව ජීවිතේ ගත කරන්න හදනවා... තවත් සමහර වෙලාවට ඒ වචන වලින්ම අපේ ජීවිතේට අළුත් අර්ථකතන දෙන්න හදනවා හැබැයි සමහර වචන තියෙනවා සදාකාලිකයි... කාලානුරූපීව වෙනස් වෙන්නේ නැති මත... කාලානුරූපීව වැරදියි නොකියන විශ්වාස කරන මත... අන්න ඒවට තමයි සදාකාලික බයිලා කියන්නේ...

හුඟක්ම පාවිච්චි වෙන ඕය බයිලා දෙකක් තියෙනවා...ඒ දෙක මොකක්ද කියලා කියලම ඉන්නම්. එකක් තමයි, “පරාජයෙන් තොර ජයක් නෑ” කියන එක... අනික තමයි “දුකෙන් තොර සතුටක් නෑ” කියන එක... මට මාර ප්‍රශ්ණයක් තියෙනවා... ඔය කියන්නා වගේ පරාජයෙන් තොර ජයක් නැත්නම් දිගටම පැරදි පැරදි ඉන්න ගියොත් ඔය කිව්ව ජය ලැබෙයි ද? දුකෙන් තොර සතුටක් නෑ ලු නේ... හෙට සතුටින් ඉන්නවා... අද දුකෙන් හිටියට කමක් නෑ කිව්වොත් ඔය කියන සතුට ලැබෙයි ද? ඕහ් ඇත්ත... ඔයාලා කියයි දැන්... නෑ ඉතින් පරදින්න ඕනෙනේ දිනන්න... එතකොට තමා අත්දැකීම් ලබන්නේ... ඒ අත්දැකීම් වලින් මිනිස්සු සම්පූර්ණ වෙන්නේ... ඔය වගේ පඬි ටෝක්ස් ටිකක් දෙයි...

අනික් කාරණේ දුක් වෙවී උන්නම සතුට ලැබෙනවානන් සතුට කියන්නේ දුකේ ප්‍රතිඵලයක් වෙන්න එපැයි! එහෙමද? මිනිස්සු පොඩ්ඩක් වැඩිපුර හිනා වෙනකොට ටක් ගාලා හිනාව විකාගන්නවා වෙන එක්කක් නිසා නෙවේ හෙනම හෙන ගොං කතාවක් කියලා “වැඩිය හිනාවෙන්න හොද නෑ... හෙට අඩන්න වෙයි...” මොන මඟුලක් ද? දැන් ඔය කියන එකට අනූව දුකෙන් තොර සතුටක් නැත්නන් උබලා අඩන්න වෙන එකට සතුටු වෙන්න එපැයි...

සිරාම සිද්ධියට බැස්සොත් ඔවා ඔන්න ඔය නිසා තමා මට අනූව සදාකාලික බයිලා වෙන්නේ... අපි ජීවත් වෙන්නේ එක එකාගේ එක්කෝ කටට බයේ නැත්නන් අදහස් වලට බයේ... අපි කොච්චර මේ දේවල් වලට බයද කිව්වොත් අපට ජීවත් වෙන්න පවා මේ දේවල් නිසා අමතක වෙනවා... මේ ජීවිතේ කියන්නේ අපේම රංඟ ශාලාවක්... ඒකේ රඟන්න ඕන අපිට ඕන විදියට මිසක් අනිත් වුන්ට ඕනේ විදියට නෙවේ... මට අනූව ජයග්‍රහණය හා සතුට කියන්නේ පරාජය හා දුක කියන දෙකම දරාගන්න එකට... දන්නවද ඇයි කියලා, ඒක තුලින් මනුස්සයෙක් උබලට හොල්ලන්න බැරි තරම් ශක්තිමත් කරනවා... උබලට කඩන්න බැරි තරම් ශක්තිමත් මනසක් නිර්මාණය කරනවා... උබලගේ වචන බල්ලට දාලා ඌට ඕනේ දේ කරන්න තීරණය කරන්න පුලුවන් ශක්තිමත් කොන්දක් නිර්මාණය කරනවා...

උබලා කලින් කිව්වා වගේ පරාජය වෙන එකෙන් මිනිස්සු ශක්තිමත් වෙන්නේ නෑ... එහෙම ශක්තිමත් වුනා නන් මේ සමාජයේ රෝමියෝ ජුලියට් කියලා දෙන්නෙක් නෑ... මාර්ක් ඇන්තනි ක්ලියෝ පැට්‍රා කියලා දෙන්නෙක් නෑ... උන් පරාද වුනා... හැබැයි උන් ඒකෙන් ශක්තිමත් වුනේ නෑ... උන් දුක් වුනා... හැබැයි උන්ට සතුට “ලැබුනේ” නෑ... හැබැයි උන්ට “දරාගැනීම” කියලා එකක් තිබ්බා නන් අද සාලිය අසෝකමාලා වගේ සාර්තක ආදර කතාවක් විදියට මේ රෝමියෝ ජුලියට්, මාර්ක් ඇන්තනි ක්ලියෝ පැට්‍රා ඉතිහාස ගත වෙන්න තිබ්බා... හැබැයි සාලියට තිබ්බ දරාගැනීම කියන කොන්ද... ඔටුන්නට පයින් ගහලා ආදරේ දිනාගැනීම කියන ශක්තිය අරුන්ට තිබ්බේ නෑ... ඒ නිසා ඔය “පරාජයෙන් තොර ජයක් නෑ”, “දුකෙන් තොර සතුටක් නෑ” කියන්නේ සදාකාලික බයිලා...

උබලා පරදින්න ඕනේ... මම නෑ කියන්නේ නෑ... බිම වැටිලා, බඩගාලා, දනිස් ඇට ගෙවෙනකන් දණගාලා තමයි දෙපයින් හිට ගන්න ඕනේ... මම නෑ කියන්නේ නෑ... හැබැයි පරාජය වගේ දිනුමත් ලගට එනකන් ගන්න තියෙන සරලම උත්තරේට ඉර අදින එකා දිනන්නේ නෑ කියලා මතක තියා ගනින්... එක පාරකින් වැටුනොත්, වැට්ටුවොත්... කමක් නෑ... නැගිටපං... ආයේ දුවපං... ආයේ වැටුනොත් ආයේ නැගිටපං... ආයේ දුවපං... උබ වැටෙන වාරයක් ගානේ නැගිටපං... මොකද මේ ජීවිතේ ජීවත් වෙන්න පුලුවන් ඒකෙන් එන ප්‍රශ්ණ වලට අභියෝග කරන අයට විතරයි... හරියට බොක්සින් තරගයක් වගේ... උබ පරදින්නේ වැටුනම නෙවේ... නැගිටින එක ප්‍රතික්ෂේප කලාමයි...

උබලට ජීවිතේ වෙච්ච දේවල් පරාජයවල්ද කියලා බලන්න කියෝපං වෝල්ට් ඩිස්නි, ස්ටීව් ජොබ්ස් වගේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත කතා... මැරෙන්න ඕනේ හේතු දාහක් අතේ තියාගෙන ජීවත් වෙන්න තිබ්බ එක හේතුවෙන් ජීවිතේ දිනපු මිනිස්සු...

ඇල්බර්ට් අයිස්ටයින්, ජේ. කේ. රෝලින්, ස’ ජේම්ස් ඩයිසන්, ඔප්‍රහ් වින්ෆ්‍රේයි, නික් වුඩ්මන්, බිල් ගේට්ස්, ඒබ්‍රහම් ලින්කන්, හෙන්‍රි ෆෝර්ඩ් වගේ මිනිස්සු අන්තිම තිතටම වැටුනු මිනිස්සු... 

ලින්කන් පංති නායකයා තෝරන අවස්ථා ගණනාවකම ප්‍රතික්ෂේප වෙනවා... ඒත් ඔහු ඇමරිකාවේ සිටි විශිෂ්ඨතම ජනාධිපතිවරු අතරින් කෙනෙක්... 

හෙන්රි ෆෝර්ඩ් කියන්නේ වසර ගාණක මහන්සිය, තමාගේ ආයතනයම අන්තිම බිංදුවටම වැටෙන විදිය බලාගෙන හිටිය මනුස්සයෙක්... හැබැයි අද ෆෝර්ඩ් මස්ටෑන්ග් කිව්වම නොදන්න කෙනෙක් නෑ... 

ස්ටීව් ජොබ්ස්... අපි හැමෝම දන්න ඇපල් ආයතනයේ නිර්මාතෲ... ඒත් ඔහුවත් ඔහුගේම ආයතනයෙන් ඉවත් කරනවා... හැබැයි ඔහුගේ අවසාන නිර්මාණය වන iphone 4s අද වනතුරුත් කිසිදු වරදකින් තොරව ක්‍රියාත්මක වනු දක්නට පුලුවන්...

මිනිස්සු කියන මේ සදාකාලික බයිලා සතපහක වැඩක් නෑ... පරාජයයි දුකයි දරාගන්න පුලුවන් මනසක් හදාගනින්... උබේ ගමන උබට එතකොට... සරලවම කිව්වොත් “නතිං”...

උබට ජය...

- අභි_සරා

           

  

ජීවතේ විඳීම හා විඳවීම..

කාලෙකින් කථවක් ලියන්න බැරි වුන නිසාත් මේ ළඟදී දවසක වුන සිදුවීම් පෙළක් නිසාත් කතාවක් කියන්න හිතුනා... ගොඩක් උන් මගෙ පල් හෑලි කියවන්නේ නෑ... කියෝන උබ (වයස මට අදාල නෑ... දෙයක් හිතට දැනෙන්න නන් අමතන්න ඕනේ ඔයාගේ හදවතට... ඒ නිසා භාෂාව අප්‍රසන්න නන්, නොකියෙව්වට කමක් නෑ...ඔයාලගේ පටු අදහස් පුළුල් කරන එක, එක ලිපියකින් මට කරන්න පුලුවන් දෙයක් නෙවේ...) දෙයක් තේරුම් ගත්තොත් ඇති...

සමහර විට ඔයා මට වඩා හෙන වැඩිමල් වෙන්න ඇති... සමහර විට බාල ඇති... මොක වුනත් සමහර වෙලාවට අපි ජීවිතේ ගන්න තීරණ නිසා, “අපරාදේ මෙහෙම වුනේ...” “ඇයි අප්පාහ් මෙහෙම වෙන්නේ...” “මටමයි වෙන්නේ වගේ දේවල් හිතෙන්න ඇති...” එක තප්පරයකට වත් අපි ඒ වෙලාවට හිතනවද, “මේක වෙන්නේ අපේ හොදට” කියලා? කියෝන උඹ විතරක් නෙවේ මමවත් එහෙම හිතන්නේ නෑ... “කෙළ වුනා නේද” “ඌ මාව නැති කලා...” කියලා විතරයි ඒ වෙලාවට හිතෙන්නේ... හැබැයි ඔය “ඔක්කොම වෙන්නේ හොදට” කථාව යාලුවෝ සිද්ධිය දැන ගත්තම කියන දෙබසක්... මමත් ඇතුළුව... කථාවක් තියෙනවනේ “ප්‍රශ්ණය තමාගේ නොවන තාක්කල් පිළිතුර දාර්ශණික වේ” කියලා... ඔය කතාව මම අවුලක ඉන්න වෙලාවක මට කිව්වා නන් ඒ මනුස්සයා මගෙන් ජාතිය අමතවා ගෙන...

හැබැයි, ප්‍රශ්නෙන් ගොඩ ගිහින් පියවි සිහියට ආවම, “එහෙම වෙච්ච එක හොදයි” කියලා හිතෙන අවස්ථා උබට මට ඔනෑ තරම් තියේවි... හැබැයි ඒ අවස්ථාවේ ඒක අපේ ඔලුවට යන්නේ නෑ.. ඒක ඔයාලට දාර්ශණිකව පැහැදිලි කරන්න තරම් මම ‘පොරක්’ නෙවේ... සහ මට ඔය මඟුල් වල දාර්ශණික ප්‍රවේශය තේරෙන්නේ නෑ...

ගොඩක් වෙලාවට අපට එන මේ ප්‍රශ්ණ එන්නේ තවත් බාහිර බලපෑමකින්... එතන ඕනේම පුද්ගලයෙක් ඉන්න පූලුවන්... (මම එහෙම කියන කොට කට්ටියක් ඔලුවට ආවානේහ්... අන්න ඒ වගේ උන්) මම දන්නේ නෑ... ඔය එකී නොකී මෙකී ඕනේ එකෙක් වෙන්න පුලුවන්... හැබැයි ගොඩක් වෙලාවට ඔය ප්‍රශ්න අපට දාන්නේ ජීවිතේ විඳවන එකෙක්... ඒක එහෙම්ම මයි... පොඩ්ඩක් බලපං... එක්කෝ ඌට ගෙදර අවුලක්, නැත්නන් වෙන මොකක් හරි අවුලක්, එක්කෝ බැඳලා නෑ... නැත්නන් අසනීපයක්... ඔය වගේ මොකාක් හරි එකක්...

ඌ උබට අවුලක් දාන්න තියෙන්නේ එකම එක හේතුවයි... ඒ උබ ඌට වඩා ජීවිතේ විඳින  එකෙක්... අපි ඒ ජීවිතේ විඳින එක උන්ට කොච්චර අමාරුද කියනවා නන්... උබේ නිදහස පවා ඌට කරදරයක්...

උබ හෙඩ් සෙට් එක ගහගෙන කකුල් දෙක උඩ දාගෙන ආතල් එකේ ඉන්න එක ඌට අවුලක්... උබ චිත්‍රයක් ඇදන් පරිසරේ සුවඳ විඳින එක ඌට කරදරයක්... උබ ඔක්කොම වැඩ කරගන්න අස්සේ උබේ වැඩේ නීට් එකට ඉවර කරන එක ඌට පුදුමාකාර හිරිහැරයක්...

උබ මිනිස්සු එක හිනාවෙන එක... මිනිස්සු උබ එක්ක හිනා වෙන එක... උබ මිනිස්සු එක්ක කරට අත දාගෙන කථා කරන එක... මිනිස්සු උබ ගැන හොද කියන එක... මිනිස්සු උබව දකින තැන උබට ආශිර්වාද කරන එක... මේ හැම එකම ඌට හරියට සිය දහස් වාරයක් ඇල්පෙනෙත්තකින් ඇනලා නියපොතු ගලවලා දසවද දීලා මරන්න හදන තරමට කරදරයක්...

ඒ නිසා ඒක නැති කරගන්න ඌ කරන්න දන්න එකම දේ උබට... හරිම වචනෙන් කියනවානන් “කෙලෝන” එක...

මෙතන වෙනස උබ ජීවිතේ විඳිනවා... ඌ ජීවිතේ විදෝනවා...

ඒකි හීල්ස් දාගෙන, ටයිට් ස්කර්ට් ඇදගෙන, ඇගට හිරවුනු ටොප් එක ඇදන් ටොක් ටොක් ගාල ඇවිඳින ගමන් දවසම අඟල් 10ක මේකප් තට්ටුවේ හිර වෙලා වේදනාවෙන් ගත කරන කොට, උබ උබේ කැත මකන්නේ නැතුව අහුවුනු කමිසයක් දාගෙන, ඩෙනිම ගහලා බාටා දෙක දාගෙන පොත් බෑග් එක කරේ එල්ලන්, සිංදුවක් අහගෙන සැපේ ඉන්න එක... ඌට වදයක් බං...

ඊට පස්සේ ඌ උබ ගැන කතා කියයි එක එකා එක්ක... ඒවා උබට ආරංචිවෙලා උබ අවුල් ගහන හැටි ආතල් එකේ බලන් ඉදී... හැබැයි ඇත්තටම උබ විඳින ජීවිතේ... ඌ විඳවනවා නේහ්...

කියන එකා කොහොමත් කතා කියනවා බං... මම කලිනුත් උබලට ඒක කිව්වා... උබ උබේ විදියට ජීවත් වෙයන්... එතන උබට උබේ ජීවිතේ තියනවා... උබට අව්‍යාජත්වය තියෙනවා... උබට ආදරය තියෙනවා... සරලවම උබට දැනෙනවා උබ ජීවත් වෙනවා කියලා... බස් එකේ, වහින කොට, ජනේලේ ලඟ සීට් එකක තාලෙට ප්ලේ වෙන ලස්සන සින්දුවක් අහනගමන් ජීවිතේ තියන සේරම ප්‍රශ්ණ අමතක කරන්න පුලුවන්කමක් උබට තියෙනවා නන්... මචන්... උබ ජීවිතේ ඌට වඩා සෑහෙන ඉස්සරහින් ඉන්නවා... උබ දන්නවා ජීවිතේ විඳින විදිය... සරල කමත් එක්ක එන ඒ විඳීම කවදාවත් වෙන කෙනෙකුට ගන්න බෑ බං...

අපි ජීවත් වෙනවා කියලා අපි දන්නේ මේ ඉන්න ආත්මේ විතරයි... අපි දන්නේ නෑ අපි ඊළඟට කොහෙ ඉපදෙයිද කියලා... උබ හරකෙක් වෙයි... මම ඌරෙක් වෙයි... කියන්න බෑ... අපි දන්නේ නෑනේ... ඒ නිසා ජීවිතේ විඳපං... මිනිස්සුන්ට මිනිස්සුන්ට වගේ සලකපං... උන් එක්ක හිනාවෙයන්... කථාකරපං... දැක්කොත් කතාකරන්න බැරිනන් “ගුඩ් මෝර්නින්, ගුඩ් ආෆ්ටර් නූන්” හරි මොකක් හරි කියහන්... ඌ හෙන පට්ටමක් තියෙන පොරක් වෙන්න ඕනේ නෑ... උබලගේ සිකියුරිටි උනත් කමක් නෑ... පාර අතුගාන අම්මා කෙනෙක් උනත් කමක් නෑ... හිනා වෙයන්... ඒ මනුස්සයට එතනින් හම්බවෙන ඒ ගැම්ම මුළු දවසෙම වැඩ කරගන්න ඇති... අනිත් එකා ඔහෙ හිටිය දෙන්... උබ වෙනස් වෙයන්... ඌ වෙනස් වෙන එක උගේ වැඩක්... ඒක උබට අදාල නෑ... උබ වෙනස් වෙයන්... තියෙන්නේ එක ජීවිතයයි... නාස්ති කර ගන්නේ නැතුව, ජීවිතේ විදපං...

-අභි_සරා

    

කඩදාසියයි ජීවිතයයි...

මේ දෙක එකිනෙකට ගැලපෙනවද? නෑ නේ? ගලපන්න බැයිද? පුළුවන්... එහෙනං අපි ගලපමුද? හරි...

කතාව පටන් ගන්න කලින් මම ඇහුවොත් මොකක්ද මේ කියන කඩදාසිය කියලා ඔයාලා හිනාවෙයි, “උබ මේ තවුසන්ඩ් ටෝක්ස් දෙන්නේ ඒකවත් දන්නේ නැතුවද” කියලා... නෑ මම දන්නවා කඩදාසිය කියන්නේ මොකක්ද කියලා, හැබැයි ඒක මොකක්ද කියල මම ඇහුවේ, ඔය ඔයාලා හුස්ම ගන්න බැරිතරම් හිරවෙලා ඉන්න රාමුවෙන් එළියේ ඉදන් හිතන්න අවස්තාවක් අරන් දෙන්න ඕනේ නිසා...

කඩදාසිය කියන්නේ අපිට පුංචිම කාලේ ඉදන් හරිම සමීප දෙයක් නේ... අපි ඉස්සර බිත්තිවල කුරුටු ගාන්න හදන කොට අපේ අම්මා අපිට ලියන්න කඩදාසියක් දෙනවා... අන්න එදා අපි පළවෙනියටම අපිම කියලා කඩදාසියක් පාවිච්චි කරන්න පටන් ගන්නවා... හැබැයි මේ කඩදාසිය කියන්නේ අපේ ජීවිතේ එක්ක හැමවෙලේම බැදුණු දෙයක්... උපදින කොටම තමා මේ බැදීම පටන් ගන්නේ... ඒ කොහොමද? ඔයාලගේ "උප්පැන්න සහතිකේ" අන්න ඒක තමා පලවෙනි කඩදාසි බැදීම... අවසාන බැදීමත් එහෙනං තේරෙනවනේ... ඒ මරණ සහතිකේ...

එහෙනං මම මෙහෙම කියන්නද? කඩදාසියත් හරියට මේ අපේ ජීවිතේ වගේ... පොඩ්ඩක් මෙහෙම හිතන්නකෝ,

අපිට පෙන්නේ කඩදාසි හරිම එක විදියයි කියලා... ඇත්තටම ඒවා ඔක්කොම එක වගේද? මම නං හිතන්නේ නෑ... පුංචිම හරි වෙනසක් තියෙනවා... ඉතින් අපි ඒවායේ එක එක දේවල් එක එක විදියට ලියනවා... සමහර ඒවා හැඩ කරනවා සමහර ඒවා එන විදියට ලියලා දානවා...

කඩදාසිය එක්ක බැදුණු තවත් දෙයක් තමයි පැන්සල නැත්නම් පෑන... පුංචි කාලේ අපි ලියන්න පටන් ගන්නේ පැන්සලෙන්... ඇයි? වරදිනවා... සෑහෙන්න වරදිනවා... ඒ නිසා තමයි පැන්සල එක්ක පිටිපස්සේ පුංචි මකනයක් එන්නේ... ඒ නිසා අපි පැන්සලෙන් ලියනවා... හැබැයි අපි හැමදාම එතන එහෙම ඉන්නේ නෑ... කාලයත් එක්ක අපි පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ පුරුදු වෙනකොට තරමකට ස්ථාවර වෙනකොට අපි පෑනට මාරු වෙනවා...

ඊලගට අපි පෑනෙන් ලියනවා... එතකොට අපි ලියන්න දේවල් දන්නවා... අත හුරුයි... වරදිනවා අඩුයි... හැබැයි වැරදුනොත්? අයියෝ අවුලක් නෑ... වෙන කඩදාසියක් අරන් අපි ආයේ අලුතින් ලියනවා... එතකොට පරණ කඩදාසිය ගුලි කරලා වේගයෙන් ඈතට වීසි කරනවා... ඊට පස්සේ මොකුත් නොදන්නා ගානට, මොකුත් නොවුන ගානට වරද්දන්නෙ නෑ කියලා හිතාන අපි අර අලුත් කඩදාසියේ අලුත් දෙයක් ලියන්න පටන් ගන්නවා...

ඒත්... අලුත් එකට වඩා පරණ කඩදාසියේ ලියමන හොදයි කියලා හිතුනොත්? විසි වුනු තැනක් හොයාගෙන දුවගෙන ගිහින් අපි ආයේ අර කඩදාසිය අරගෙන දිග අරිනවා... හැබැයි අපට පුළුවන්ද අර නැවුම් පාරවල්, ඉරුණු තැන් ආයේ මොකුත් නොවුණු ගානට ගලපන්න?

බෑ... අපට ඒක කරන්න බෑ... ඔයාලගේ ඔළුවල කොච්චර ඒක කෙලින් කරන්න අදහස් තිබ්බත් ඒක කරන්න බෑ...

ඉතින් අපි මොකද කරන්නේ?

අපි අර පරණ කඩදාසියේ තිබුණු එකම තවත් අලුත් කඩදාසියක අලුතින් ඒ විදියටම ලියනවා... පොඩ්ඩක් වත් වෙනස් කරන්නේ නැතිව...

ඒත් දෙකම එකයි ද? පොඩ්ඩක් වත් වෙනස් නැද්ද? අඩුම තරමේ ඔයාගේ අත් අකුරුවත්? වැරදිලා වැදුණු ඉරි කෑල්ලක් වත්? වෙනස් නැද්ද?

නෑ යාලුවනේ.... සෑහෙන්න වෙනස්...

අපේ කඩදාසියේ අපි ලියන්නේ අපේ ජීවිත කතාව... පොඩි කාලේ වරදින නිසා, හරියට පැන්සල එක්ක පිටිපස්සේ ඉන්න පුංචි මකන කෑල්ල වගේ අපි අපේ වැරදි හද හදා ගමන යනවා... කොච්චර මැකුවත් සමහර වෙලාවට පැන්සලේ පාර හිටිනවා වගේ අපේ වැරදි නිසා අපට එකෙන් පාඩමක්, මතකයක් ඉතුරු වෙනවා... ඔය විදියට ටිකක් ලොකු වෙනකන් අපි වැරදි හද හදා පැන්සලෙන් ලිය ලියා යනකොට අපි වගකිව යුතු තරම් ලොකු වුනාම තමයි පෑන අතට ගන්නේ... ඒ අතට ගන්නේ ආයේ වැරැද්ද ගන්නේ නෑ කියන ලොකු විශ්වාසය ඔලුවේ තියාගෙන...

අම්මලාගේ තාත්තලාගේ තුරුලේ ඉදලා සමාජයට යන අපි තනියම තීරණ ගන්න පටන් ගන්න කාලය හරියට පෑනකින් කඩදාසියක කරන ලියමනක් වගේ... ඒ තීරණ අතරට අපි විශ්වාස කරන්න තෝරාගන්න අයත් අයිති වෙනවා... එක පාරක් අපි විශ්වාස කරලා කෙනෙක් ව ආශ්‍රය කලත් අපට එපාය කියල අපිම ආය එයාව ඈත් කලොත්, ආයෙම හොදය කියන විශ්වාසයෙන් ලගට ගත්තත් අපි බිදපු එයාගේ හිත අර ගුලි කරලා ඈතට වීසි කරපු කඩදාසිය වගේ... ඒ විශ්වාසය කලින් විදියටම අපිට හදන්න පුලුවන්ද?

පරණ කඩදාසියේ තිබ්බ එක ආයෙම ඒ විදියටම අලුත් කඩදාසියක ලිව්වා වගේ, එයා වගේම හැඩහුරුව තියෙන, ඒ ගති ගුණම තියෙන කෙනෙක් ගත්තොත් එයාලා සමානද? එකම විදියේ එහෙම දෙන්නෙක් අපට හොයාගන්න පුළුවන් ද?

පරණ කඩදාසියේ තිබුණු, වැරදුනු ඉරි කෑල්ල වගේ ඔයයි එයයි එකතුවෙලා කරපු පිස්සු වැඩ... පැය ගණන් හිනා වුන විකාර දේවල් ආයෙම මේ කියන්නා වූ අලුත් කෙනා එක්ක ගලපන්න පුලුවන් ද? එහෙනම් ඔවුන් සමානද?

කඩදාසියත් හරියට ජීවිතේ වගේ... සමහර වෙලාවලදී අපට වැරදියි කියලා හිතුනත් අපි ඒ දේවල් විසි නොකර තියාගන්නවා... ඒ සමහර වෙලාවට අලුත් දෙයට වැඩිය පරණ කඩදාසිය මතකයන් රාශියක, වැරදීම් රාශියක් එකතුවක්... හැබැයි ඒ හැම මතකයක්ම, හැම වරදක්ම හෙට පෙරලන අලුත් කඩදාසියට උල්පන්දම් සපයන මාවතක්...

පුංචි වචන කිහිපයකින් මේක අවසන් කරන්නම්,

Enjoy the little things in life, because one day you will look back and realize they were the big things.

-unknown

- අභි_සරා